Somaliland: a dream comes true
Ingegeven @ wo 05-01-2011
Hoe kom je aan zo’n fijne neus in: Nieuwsvoor wat er ergens omgaat als die van Koert Lindijer in Afrika? Namens alle verenigde retropersbureaus verdient deze NRC-verslaggever een lintje voor zijn berichtgeving over cultuur en dagelijks leven in de oostelijke regio. (Net als Marjon van Royen in Zuid-Amerika.)
In het nog onofficiële, want in het Westen niet erkende Somaliland, gelegen net boven Somalië, heeft zich een bestuur van clans gevormd dat wet en orde weet te handhaven, verkiezingen toestaat en journalisten in vrijheid hun werk laat doen. “In een roerige regio hebben de Somalilanders met hun mengeling van oud en nieuw een klein wonder verricht,” schrijft Lindijer, nadat hij zowat iedereen gesproken heeft die daar aan de knoppen staat. “De staat”, zo citeert hij een westerse gezant in de hoofdstad Hargeisa, “bestond nooit in Somalië, het was een ballon, in de lucht gehouden door buitenlandse machten. Somaliërs hebben geen behoefte aan een staat. Laten ze tientallen clanrepubliekjes oprichten, ook al bestaan die uit niet meer dan een paar grote families.”
De spanningen tussen de clans die door de staatsvorming veroorzaakt waren en die in bloedbaden en vluchtelingenstromen uitmondden, werden door de clanoudsten vaarwel gezegd, nadat president en potentaat Barre eenmaal in 1991 was gevlucht. A dream comes true, wat mij betreft – en met mij de verenigde en enig ware mondiale retropers – althans. Want wat een nare machtswellustelingen zijn wij toch in het Westen, dat wij zomaar grenzen trekken, inwoners daarbinnen onze apenpakjes aandoen, onze taal aanleren, ze voorzien van alles wat op ons lijkt, in ruil voor geld en een heel klein beetje aandeel in het mondiale geldverkeer en machtsspel.
Niet alleen in Afrika, ook in het Midden-Oosten heeft het grenzentrekkende wereldwonder niet aflatende stromen van ellende veroorzaakt. Terwijl de formule toch zo simpel is! Je trekt een grens, waarbinnnen een bevolking x woont. Die wordt bestuurd door y nadat eerlijke verkiezingen gehouden zijn die garant staan voor deelname aan internationaal verkeer van handel en diplomatie. Fluitje van een cent, in een jaar of, pak hem beet, tien, vijftien?, te regelen. Maar telkens toch weer gedwarsboomd door fanatieke clans die oeroude vetes willen uitvechten, en die zich nooit eens kunnen voegen naar de tijd waarin zij leven: de moderniteit! Dag in dag uit berichten in de krant over opstandig volk, eigen richting, oude wetten die al lang verjaard zijn vanuit het gezonde standpunt van het verlichtingsideaal, waar het Westen, en dat mag best wel eens gezegd, eeuwenlang de met bloed, zweet en tranen bevochten bakermat voor heeft gevormd.
Ik wens de Somalilanders een heel gelukkig, eigenzinnig clanbestuurjaar toe. Met zo min mogelijk druk van buiten, maar met een modelrol voor de regio, het werelddeel, de hele wereld. De retropers zit klaar achter zijn laptop, om alles op de voet te volgen. Reken maar van yes!