Met een lolly op de bank de Canon consumeren

Ingegeven @ ma 13-12-2010

Afgelopen vrijdag heeft het Nationaal Historisch Museum bekend gemaakt dat het de Canon van Nederland in samenwerking met Klokhuis op tv gaat brengen. Goed idee? Alle beetjes helpen, dus ook die op tv? En helemaal met Klokhuis, met zijn fantastische vertelformule?

Ook al is het laatste nog zo waar (Klokhuis verdient daarvoor een ereplaats in het medialandschap), het is een slecht idee. Niet omdat de canon zich niet leent voor popularisering en vermaak, liefst met een beetje smaak voor kwaliteit, maar omdat het het paard achter de wagen spannen is. Consumerend recreëren gaat vooraf, inspanning loopt achteraan. Nog hebben kinderen op school de canon amper meegemaakt, laat staan zich erin verdiept, ermee verbonden, en daar dringen leukigheid en makkelijke pret zich alweer op de voorgrond.

Kijk nou eerst eens hoe het in de klassen toegaat met die canon, als NHM, ga niet meteen alweer de kinderhandjes vullen met vermaak voordat er inspanning wordt gevraagd. Je doorkruist daarmee de serieuze kennis die de leraar soms alleen met veel voorbereiding en pedagogisch inzicht om tegenzin te overwinnen tot stand kan brengen bij zijn leerlingen. Het ‘ken ik al’ of ‘heb ik al gezien’ syndroom van de superieur geachte media verstoort die kennis (interferentie noemt men dat).

Maar, zegt mijn tegenstem, het NHM is er toch – onder andere – voor om de canon te presenteren! Dit is dan toch een prachtig podium? Nee, dit is geen prachtig podium. Met een lollie op de bank en een afstandsbediener die vlug weg kan zappen als het saai wordt is geen prachtig podium. Inspanning en ontspanning gaan niet goed samen in een leerproces. Zeker niet als het op tv de eerste keer is dat een kind met die vensters van de canon in aanraking komt.

Kies niet voor makkelijk, NHM, je schiet je doel voorbij. Als je doel is, zoals je zegt, bij kinderen interesse voor geschiedenis te wekken, gebruik dan niet de tv. Gebruik de leraar en geef die prachtige gereedschappen om mee te werken. Verhalen, hele goede, spannende verhalen, daar draait het om. Benader Anjali Taneja (van Het Huis Anubis en Vrijland bij de KRO). Die is bereid een verhaal te maken waarin de canonvensters aan elkaar verteld worden. Dat heeft ze mij verzekerd, dat ze dat wil en kan.

Geen losse eindjes, samenhang, groot denken, indrukwekkendheid, daar gaat het om. Maar dan voor de leraar in de eerste plaats, zodat hij/zij de controle houdt over het leerproces.

Denk er nog een keertje over na, anders gaan de media aan de wandel met de leerstof van het onderwijs. En dat is een slecht ding.